Ηγέτης των The Lightning Seeds, ο Βρετανός παραγωγός, συνθέτης, στιχουργός και τραγουδιστής Ian Broudie είναι από τους πλέον υποτιμημένους σύγχρονους μουσικούς.

Παρέα με τους The Lightning Seeds και έχοντας στις αποσκευές του τον πιο ώριμο άλμπουμ τους, See you in the stars, έρχεται για δύο συναυλίες στην Ελλάδα στις 27 και 28 Σεπτεμβρίου. Μια κουβέντα μαζί του.

Μπορεί να ακουστεί σαν κολακεία, αλλά δεν είναι: σε θεωρώ από τους λιγότερους εξυμνημένους «ήρωες» της ποπ μουσικής των τελευταίων δεκαετιών.

Πολύ ευγενικό αυτό που λες.

Και συνεχίζουμε. Το ταξίδι σου στον κόσμο της μουσικής διαρκεί ήδη τριάντα πέντε χρόνια. Πώς νιώθεις γι’ αυτό;

Ο κόσμος αυτήν τη στιγμή είναι όλα ταυτόχρονα, όλα τώρα. Τίποτε δεν κρατάει για πάντα, όμως.

Ανατρέχοντας, λοιπόν, σε υλικό από το παρελθόν, πράγματι αισθάνομαι ότι έχει περάσει πολύς και πολυάσχολος καιρός. Στο μυαλό μου, ωστόσο, έχουν περάσει πέντε μόλις χρόνια.

Έχει αλλάξει ο κόσμος;

Ο κόσμος έχει γίνει πιο φιλόξενος. Όταν είχα βγάλει το Pure, το φως της μουσικής δημοσιότητας ήταν αυστηρό. Κι αν δε σε φώτιζε, βρισκόσουν στο σκοτάδι.

Επομένως, εκτός κι αν ήσουν μια διάσημη μπάντα, έξι μήνες μετά το τελευταίο σου χιτ εξαφανιζόσουν εντελώς και σε ανακάλυπταν εκ νέοι άνθρωποι όπως εγώ που έψαχναν σε δισκάδικα.

Τώρα με το Ίντερνετ και το YouTube, η κατάσταση έχει αλλάξει. Όλα τα συγκροτήματα και οι μουσικές είναι διαθέσιμα και διαθέσιμες, δεν εξαφανίζονται.

Νιώθω άρα πολύ τυχερός, γιατί σ’ αυτήν τη φάση της ζωής μου μπορώ να επικοινωνώ με ανθρώπους στους οποίους αρέσω και μπορούν να με δουν. Παραμένεις αιώνια νέος.

Ο πατέρας μου λάτρευε τον Φρανκ Σινάτρα. Εγώ τον εξελάμβανα ως ηλικιωμένο. Τώρα τον βλέπω στο διαδίκτυο και είναι νεαρός.

Σημείο αναφοράς για τον πατέρα σου υπήρξε ο Σινάτρα. Ποιο ήταν το δικό σου, είτε ως παιδί είτε κατόπιν, όταν ξεκίνησες να ασχολείσαι με την παραγωγή και τη σύνθεση μουσικής;

Γεννήθηκα στο Λίβερπουλ στη δεκαετία του 1950.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, οι Beatles ακούγονταν πολύ. Τους άκουγα κι εγώ.

Είχα ένα τρανζιστοράκι.

Είχα κι εγώ ένα μικρός – το έχω ακόμα.

Υπήρχε ένας πειρατικός σταθμός, ο Radio Caroline, όπου άκουγα τους Pink Floyd (Days of Pearly Spencer, See Emily Play, Arnold Layne), τους Byrds, πολλή σίξτις ποπ της Δυτικής Ακτής. Αυτές ήταν οι πιο πρώιμες επιρροές μου.

Άλλη επιρροή ήταν οι δισκοθήκες των μεγαλύτερων αδερφών μου, οι οποίες περιλάμβαναν άλμπουμ του Μπομπ Ντίλαν και προγκρέσιβ ροκ συγκροτημάτων.

Μεγαλώνοντας, και λίγο πριν ξεκινήσω να εμπλέκομαι στην παραγωγή μουσικής, λάτρευα τους Velvet Underground και τη μουσική σκηνή της Νέας Υόρκης, αλλά και τον David Bowie και τον Marc Bolan.

Κατόπιν, λάτρεψα το Marquee Moon των Television και το παίξιμο του Tom Verlaine στην κιθάρα. Οι Clash ήταν καλοί, αλλά το βρετανικό πανκ ροκ δεν ήταν η βασική μου επιρροή.

Η πρώτη μου μπάντα ήταν οι Big In Japan. Φρικτό συγκρότημα. Εκείνη η εμπειρία μού δίδαξε, ωστόσο, ότι οι ιδέες ήταν το σημαντικότερο. Όσο καλός κι αν ήσουν, αν δεν είχες μια καλή ιδέα τα πράγματα δε θα εξελίσσονταν ποτέ καλά.

Με τους Lightning Seeds ήθελα να δημιουργήσω ποπ στο στιλ του Άντι Γουόρχολ, σαν να εκτοξεύεις χρωματιστές πιτσιλιές σ’ έναν λευκό τοίχο. Αυτή ήταν η προσέγγισή μου στη σύνθεση και στις συναυλίες.

Με τα τραγούδια μου προσπάθησα, λοιπόν, να αιχμαλωτίσω μια στιγμή στον χρόνο.

Υπήρξες παραγωγός ενόσω συνέθετες και μουσική, ή καθεμιά ενασχόληση συνέβη σε διαφορετικούς χρόνους;

Ποτέ δεν ήθελα να ασχοληθώ με την παραγωγή, αλλά ένιωθα πως έπρεπε να το κάνω.

Ο βασικός λόγος που έγινα παραγωγός ήταν επειδή μου το ζητούσαν οι μουσικοί φίλοι μου. Θεωρούσα ότι ήταν πολύ καλοί, αλλά λειτουργούσαν λανθασμένα. Τους το έλεγα, κι έτσι μου πρότειναν να τους κάνω την παραγωγή.

Το πρώτο συγκρότημα στο οποίο έκανα παραγωγή ήταν οι Echo & The Bunnymen. Ήμουν μεγάλος φαν τους, αλλά κατά τη γνώμη μου οι ηχογραφήσεις τους δεν ήταν σωστές.

Τους είδα λάιβ πριν από μια διετία, και παραμένουν σε εξαιρετική φόρμα, ικανοί να μεταδίδουν μέσω της μουσικής όσα έχουν ανάγκη και επιθυμούν. Με συγκίνησε αυτό, κι όχι με τη νοσταλγική έννοια.

Η φράση την οποία μόλις χρησιμοποίησες είναι, νομίζω, σπουδαία.

Συνοπτικά, αυτό είναι το ζήτημα: παραμένεις ικανός να μεταδώσεις αυτό που θέλεις επί σκηνής; Πέρασε πολύς καιρός μέχρι να το καταφέρω προσωπικά.

Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί πως το υλικό το οποίο έχεις ανά τα χρόνια παραγάγει είναι κάπως άνισο.

Νιώθω, όμως, ότι το πιο πρόσφατο άλμπουμ σου, See you in the stars, σε βρίσκει στην πιο ενδοσκοπική και ώριμη φάση του ταξιδιού σου. Είναι η ωριμότητα επιτεύξιμη ή κάτι που πάντα θα προσδοκούμε χωρίς όντως να βιώνουμε;

Η μουσική είναι ένας παράξενος και μοναδικός συνδυασμός δουλειάς και τέχνης.

Αν είσαι καλλιτέχνης -ηθοποιός, για παράδειγμα-, καθώς μεγαλώνεις όλοι νομίζουν ότι γίνεσαι καλύτερος και πιο εκτιμητέος.

Ως μουσικός, όμως, η καλύτερη δουλειά σου θεωρείται πως είναι αυτή που έχεις κάνει στα δεκαεννιά σου. Μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό μουσικών προοδεύει – ένας Ντίλαν ή ένας Μακάρτνεϊ. Τα μίντια και ο υπόλοιπος κόσμος θέλουν το επόμενο νεαρό όνομα.

Πρόκειται για μια φυσιολογική επιθυμία, με την οποία δεν έχω κανένα πρόβλημα. Πάντα θέλεις την εισροή φρέσκιας ενέργειας, κι αυτό είναι σωστό.

Δεν μπορείς και ως μουσικός μεγαλύτερης ηλικίας να εκλύεις μια τέτοια ενέργεια;

Χρησιμοποιώντας μια ποδοσφαιρική αναλογία, είναι δύσκολο να παραμείνεις στο τερέν. Πρέπει να παλέψεις γι’ αυτό.

Για μένα προσωπικά υπήρξε μια περίοδος δέκα-δώδεκα χρόνων κατά την οποία σταμάτησα την προσπάθεια, απλά επειδή η ζωή με έπληξε και μου συνέβησαν πολλά.

Όλοι χρειαζόμαστε διαλείμματα.

Δεν επρόκειτο για διάλειμμα, αλλά για κρίση.

Κι έτσι ακόμα, σε όλους μας συμβαίνει.

Έτσι είναι η ζωή.

Κατά κάποιον τρόπο, αισθάνομαι ότι έχω ξεκινήσει ξανά επειδή ο γιος μου ο Riley παίζει κιθάρα μαζί μου και είναι ο μάνατζέρ μου.

Με πολύ αποτελεσματικό τρόπο, μάλιστα!

Σ’ ευχαριστώ. Είναι σούπερ άτομο. Είναι, ξέρεις, όπως όταν θέλεις να δείξεις στο παιδί σου τη συλλογή σου από δίσκους. Αυτός ήταν το κίνητρό μου, το δεύτερο κεφάλαιό μου.

Καθώς, ωστόσο, συνέχισα, τώρα απολαμβάνω τη διαδικασία της σύνθεσης και των συναυλιών πολύ περισσότερο απ’ ό,τι στο παρελθόν. Η ανησυχία έχει φύγει γιατί είμαι αυτός που είμαι στον κόσμο. Δεν εξαρτώμαι από πολλούς ανθρώπους ή μόδες.

Δε θα γίνω ποτέ ο Έλβις Πρίσλεϊ, δεν έχω μια τέτοια φιλοδοξία.

Όταν υπογράφεις σε μια δισκογραφική, είναι σαν να αγοράζει εισιτήριο για μια λοταρία ή ένα καζίνο. Όλοι ποντάρουν σε σένα. Ένας θα πετύχει, αλλά βιώνεις την πίεση.

Όταν, όμως, η πίεση υποχωρήσει, συνειδητοποιείς πως ζεις εδώ και δε θέλεις να πας εκεί. Είναι δύσκολο ένας μουσικός να κατακτήσει αυτήν τη δημιουργική ελευθερία πριν μεγαλώσει λίγο.

Χρησιμοποιώντας τον τίτλο ενός από τα τραγούδια του πιο πρόσφατου άλμπουμ σου, χαίρεσαι που είσαι ζωντανός – δημιουργικά και βιολογικά. Το See you in the stars αποπνέει αυτήν την τόσο αναγκαία αίσθηση βιωμένης αισιοδοξίας.

Φαταλιστικό, ίσως.

Ήταν μια χρονική στιγμή κατά την οποία είχα χάσει τους δυο καλύτερους φίλους μου, τους δυο ανθρώπους που έκανα παρέα: τον ατζέντη μου Steve Strange και τον Terry Hall, τον άνθρωπο με τον οποίο συνυπογράφαμε τους στίχους.

Πέθαναν μέσα στον ίδιο χρόνο.

Οπότε το βίωμα της απώλειας διοχετεύτηκε στο άλμπουμ.

Με κατέλαβε για ένα μικρό διάστημα.

Αισθάνεσαι κι εσύ σαν ένας από εκείνους τους πιστούς και τους αναζητητές που παραμένουν κατάλληλοι για τον σκοπό, για να ανακαλέσω άλλο ένα εξαιρετικό κομμάτι από το See you in the stars;

Ήταν μια φράση την οποία συνήθιζε να μου λέει η μητέρα μου διαρκώς. «Η θλίψη πηγάζει από μέσα σου. Αν, όμως, είσαι κατάλληλος για τον σκοπό, θα βρεις τον εαυτό σου», με παρότρυνε.

Στις πολυαναμενόμενες συναυλίες των The Lightning Seeds σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη στις 27 και 28 Σεπτεμβρίου, αντίστοιχα, θα παίξετε τραγούδια από το παρελθόν ή και καινούριο υλικό;

Λίγο κι απ’ τα δύο. Είχαμε προγραμματίσει μια «greatest hits» περιοδεία για τα τριάντα πέντε χρόνια, την οποία παρατείναμε φέτος επειδή έγινε πολύ ευνοϊκά δεκτή. Οπότε ναι, θα παίξουμε δυο-τρία τραγούδια από το καινούριο άλμπουμ.

Εμπνεόμενος από την παρατήρηση ενός πολύ αξιόλογου και έμπειρου Έλληνα μουσικοκριτικού και ραδιοφωνικού παραγωγού σχετικά με τη μουσική σου, πιστεύεις πως έχει μεγαλύτερη απήχηση στις μέρες απ’ ό,τι είχε στο παρελθόν;

Δύσκολη ερώτηση.

Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι όταν παίζουμε ζωντανά στη Μεγάλη Βρετανία, πολλά νεαρά άτομα τραγουδάνε τους στίχους, καθώς επίσης και μεγαλύτεροι σε ηλικία άνθρωποι – ίσως οι πατεράδες τους.

Μπορεί οι πατεράδες να έπαιζαν τη μουσική στο αυτοκίνητο επί χρόνια κι έτσι να την έμαθαν οι γιοι.

Ως καλλιτέχνης, ελπίζεις ότι κάτι το οποίο κάνεις τώρα θα γίνει διαχρονικό.

Είναι αστείο που, τριάντα πέντε χρόνια μετά τον πρώτο μου δίσκο, τον ακούω πολύ στο ραδιόφωνο. Οπότε, πολλά από τραγούδια είναι ακόμα ζωντανά εκεί κι όταν τα παίζουμε στις συναυλίες, αποκτούν μια νέα υπόσταση.  

Πρέπει να φτιάξεις έναν σπουδαίο δίσκο, γιατί θα μείνει για πάντα. Αλλά κάθε φορά που παίζεις ένα τραγούδι είναι διαφορετική, καθώς εξαρτάται και από το κοινό.

Κι αυτό, κάποιες φορές μ’ αγαπάει, ενώ άλλες δε δίνει δεκάρα. Αν ο κόσμος αλλάζει, πρέπει να ακολουθείς την καρδιά σου και να ελπίζεις πως θα του αρέσει αυτό το οποίο κάνεις.

Ίσως, λοιπόν, σε ό,τι αφορά τη μουσική μου, αυτή η στιγμή να είναι τώρα.

Ευχαριστώ θερμά τον Riley Broudie για την καθοριστική συμβολή του στον προγραμματισμό της συνέντευξης.

Oι The Lightning Seeds εμφανίζονται ζωντανά στην Αθήνα το Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου (Gazarte – Ground Stage, Βουτάδων 32-34, Γκάζι, 21:30) και στη Θεσσαλονίκη την Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου (WE Πολυχώρος Πολιτισμού και Αθλητισμού, Λεωφόρος 3ης Σεπτεμβρίου 3, 21:30).