Στις 12 Οκτωβρίου, στην ορεινή πόλη San Pedro Sula, μια ομάδα 160 ατόμων συγκεντρώθηκε σε έναν σταθμό λεωφορείων και ξεκίνησε το επικίνδυνο ταξίδι της.
Tα προηγούμενα μεταναστευτικά καραβάνια αριθμούσαν μερικές εκατοντάδες ανθρώπους, αλλά μετά από τη δημοσίευση ενός πρώην πολιτικού στο Facebook, σχετικά με το καραβάνι, η είδηση εξαπλώθηκε και οι αριθμοί αυξήθηκαν.
Μέχρι τη στιγμή που η ομάδα ξεκίνησε, τις πρώτες πρωινές ώρες της 13ης Οκτωβρίου, περισσότεροι από 1.000 κάτοικοι της Ονδούρας είχαν ενταχθεί.
Από τότε, το καραβάνι έχει περάσει στη γειτονική Γουατεμάλα και στη συνέχεια στο Μεξικό, με χιλιάδες ανθρώπους να το ακουλουθούν στην πορεία του.
Μετά από τρεις εβδομάδες
Μετά από τρεις εξαντλητικές εβδομάδες περπατώντας κατά μήκος των αυτοκινητοδρόμων και ανεβαίνοντας σε αυτοκίνητα και φορτηγά, χιλιάδες άνθρωποι από την Κεντρική Αμερική κατευθύνονται προς την πρωτεύουσα με λεωφορεία.
Αν και το πρώτο καραβάνι ακουλουθούσαν περίπου 7.000 άνθρωποι, τώρα έχει συρρικνωθεί σημαντικά. Είναι δύσκολο να γνωρίζουμε τους ακριβείς αριθμούς καθώς οι άνθρωποι διασκορπίζονται σε αυτοκινητόδρομους και σε μικρές πόλεις. Το Υπουργείο Εσωτερικών του Μεξικού εκτιμά ότι την Παρασκευή το καραβάνι αριθμούσε περίπου 3.000 άτομα. Άλλες εκτιμήσεις μιλάνε για περίπου 4.000 ή περισσότερους.
Το δεύτερο καραβάνι, με περίπου 1.000 έως 1.500 άτομα, εισήλθε στο Μεξικό νωρίτερα αυτή την εβδομάδα και τώρα βρίσκεται στο Μαπαστεπέκ, στην Τσάπιας. Η δεύτερη ομάδα περιλαμβάνει κατοίκους από την Ονδούρα, το Σαλβαντόρ, και κάποιους από τη Γουατεμάλα. Επιπλέον, η κυβέρνηση εντόπισε μια τέταρτη, μικρότερη ομάδα 300 μεταναστών από την Κεντρική Αμερική που περπατούν πιο μπροστά, στην ακτή του Κόλπου της Βερακρούζ.
Σύμφωνα με το RT ένα τρίτο καραβάνι πέρασε από τον ποταμό Suchiate στο Μεξικό χθες, Παρασκευή 2 Νοεμβρίου, φέρνοντας άλλα 1.000 έως 1.500 άτομα κοντά στα σύνορα των ΗΠΑ.
Γιατί σχηματίστηκε το καραβάνι;
Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους λένε ότι αναζητούν μια νέα ζωή και καλύτερες ευκαιρίες στις ΗΠΑ ή το Μεξικό. Άλλοι λένε ότι θέλουν να ξεφύγουν από τη βία στη χώρα καταγωγής τους και προτίθενται να υποβάλουν αίτηση ασύλου.
Η Ονδούρα, η οποία έχει πληθυσμό περίπου 9 εκατομμυρίων, έχει ενδημικά προβλήματα με τη βία των συμμοριών, τους πολέμους των ναρκωτικών και τη διαφθορά. Η ευρύτερη περιοχή έχει ένα από τα υψηλότερα ποσοστά δολοφονιών στον κόσμο.
Οι περισσότεροι παραμένουν αισιόδοξοι ότι θα φτάσουν στις ΗΠΑ, μια χώρα που συχνά βλέπουν ως μια εξιδανικευμένη χώρα δικαιοσύνης και ευκαιριών – αντίθετα, όπως λένε, από τη διαφθορά και τη βία που επικρατούν στον τόπο τους. Οι γονείς λένε ότι δεν έχουν άλλη επιλογή για τα παιδιά τους, έτσι ώστε να τα σώσουν από τις αναγκαστικές στρατολογήσεις, τις σεξουαλικές επιθέσεις ή τις δολοφονίες από τις συμμορίες που κυριαρχούν σε πολλές πόλεις της Κεντρικής Αμερικής.
Αρρώστιες και κίνδυνοι
Δεν είναι εύκολο να τα καταφέρουν όλοι οι μετανάστες. Οι είκοσι μέρες μέσα στη ζέστη, το συνεχές περπάτημα, η βροχή και οι αρρώστιες δυσκολεύουν την πορεία τους. Κανείς δεν ξέρει πόσα παιδιά είναι τώρα στο καραβάνι, αν και την περασμένη εβδομάδα η αντιπροσωπεία του ΟΗΕ ανέφερε περίπου 2.300. Ταξιδεύουν σε καροτσάκια ή στην αγκαλιά των γονιών τους ή περπατώντας.
Το ταξίδι έχει προκαλέσει αφυδάτωση, λιποθυμίες και αρρώστιες σε πολλά παιδιά. Η ομάδα είναι τόσο εξαντλημένη που την Τετάρτη σταμάτησαν για μια μέρα στο νότιο Μεξικό για να ξεκουραστούν και ελπίζοντας ότι τα λεωφορεία θα τους οδηγήσουν στο Μεξικό. Το ταξίδι παραμένει γεμάτο με κινδύνους: όταν η ομάδα διέσχισε τη διεθνή γέφυρα της Γουατεμάλας πολλές οικογένειες χωρίστηκαν μέσα στο πλήθος. Πολλοί γονείς δένονται με τα παιδιά τους με σχοινιά για να μη χαθούν. Φήμες κυκλοφορούν για απαγωγείς παιδιών που ακολουθούν το καραβάνι.
Υπήρξε τουλάχιστον ένας θάνατος – ένας άνδρας, ο οποίος έπεσε από ένα φορτηγό σύντομα μετά την είσοδο του καρβανιού στο Μεξικό – και μια γέννηση: ένα κοριτσάκι γεννήθηκε την Τετάρτη από μια γυναίκα από τη Γουατεμάλα, στην πόλη Juchitán.
Η αλληλεγγύη
Τόσο οι πολίτες της Γουατεμάλας όσο και οι Μεξικανοί έχουν δείξει μια απίστευτη αλληλεγγύη φροντίζοντας τους μετανάστες στην πορεία τους, παρέχοντάς τους νερό, φαγητό και, στην περίπτωση της Τονάλα, την πολιτεία της Τσιάπας, ακόμη και διασκέδαση με μουσική από τοπικά συγκροτήματα .
Σε όλο τον δρόμο οι μετανάστες στηρίζονται στην αλληλεγγύη όσων συναντούν, οι οποίοι τους μεταφέρουν με ταξί και φορτηγά ή τους προσφέρουν τα σπίτια τους για να κοιμηθούν.
Στις αρχές της εβδομάδας, το καραβάνι έφτασε στην πόλη Νίλτεπεκ – που είχε καταστραφεί σχεδόν ολοκληρωτικά σε σεισμό του 2017 – όπου οι κάτοικοι, που ζουν ακόμα ανάμεσα στα ερείπια αυτής της καταστροφής, τους υποδέχτηκαν με σπιτική σούπα.
Σε κάθε στάση, μια ομάδα ιεραποστολικών μοναχών φροντίζει να παρέχει υποδήματα στους περιπατητές. Πολλοί βρίσκονται στο δεύτερο ή τρίτο ζευγάρι παπουτσιών.
Εκκλησίες, δημοτικές αρχές και ντόπιοι τους παρέχουν φαγητό και ρουχισμό. Ο τοπικός διανομέας των αρτοποιημάτων Bimbo έδωσε πάνω από 1.000 φραντζόλες ψωμιού σε μια στάση του καραβανιού.
Τι θα γίνει όταν φτάσουν στην ΗΠΑ;
Στις ΗΠΑ υπάρχει νομική υποχρέωση να πραγματοποιούνται ακροάσεις για αιτήματα ασύλου από μετανάστες που έχουν φθάσει εκεί, όταν δηλώσουν ότι φοβούνται τη βία στις χώρες καταγωγής τους.
Όταν οι αιτούντες άσυλο αναγκάζονται να φύγουν λόγω σοβαρού φόβου δίωξης, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, θεωρούνται πρόσφυγες.
Εάν κάποιος αιτών άσυλο εισέλθει παράνομα στις ΗΠΑ, εξακολουθεί να έχει δικαίωμα ακρόασης της αξίωσής του.
Όσοι όμως επιδιώκουν καλύτερη ποιότητα ζωής – ακόμη και αν φεύγουν για να σωθούν από την καταστροφική φτώχεια – δεν θεωρούνται πρόσφυγες και δεν δικαιούνται την ίδια προστασία.
Ο Γενικός Εισαγγελέας των Ηνωμένων Πολιτειών Jeff Sessions αναφέρει ότι έχει γίνει κατάχρηση του κυβερνητικού κανόνα του «αξιόπιστου φόβου» και ανακοίνωσε τον Ιούνιο ότι τα θύματα της ενδοοικογενειακής βίας και των συμμοριών δεν θα υπάγονται σε αυτόν τον κανόνα.
Το Νομικό Κέντρο για τη Φτώχεια στον Νότο έχει καταθέσει αγωγή εναντίον των υπαλλήλων που παραβαίνουν παράνομα την πρόσβαση στη διαδικασία ασύλου, ακολουθώντας την “πολιτική επιστροφής”.
ΠΗΓΕΣ: The Guardian, Al Jazeera, BBC
