Αυτό που μας επιβάλλεται να δεχτούμε είναι ότι η “δημοκρατία” προκειμένου να συνεχίσει να υφίσταται όπως είναι και να εκπροσωπεί την ισοτιμία και τη δικαιοσύνη, πρέπει να προβεί σε ορισμένες καταστατικές παραχωρήσεις και να δανειστεί πρακτικές και στοιχεία από πεδία, στα οποία εξ αρχής κλήθηκε να αντιταχθεί. Έτσι λοιπόν, ενώ προσπαθεί να δικάσει και να καταδικάσει τον αρχηγό και τα πρωτοπαλήκαρα μιας νεοναζιστικής οργάνωσης, αθωώνει τους φασιστοειδείς σαδιστές αστυνομικούς που κατηγορούνται για το βασανισμό αντιφασιστών πολιτών. Μιλάμε για μια γνωστή συνθήκη εξαίρεσης, που εμφανίζεται πάντα στις “δημοκρατίες”. Αυτή η τοξική συνθήκη είναι ο μηχανισμός λειτουργίας του “βαθέως κράτους”, του ισχυρότερου πυλώνα, που μαζί με τους πολύπλοκους μηχανισμούς των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων, δίνουν σ’ αυτή τη “δημοκρατία” τον βασικότερο λόγο της ύπαρξής της και ταυτόχρονα την κάνει να φαντάζει, σαν τη μοναδική πολιτικά και κοινωνικά, εφικτή λύση. Κι αυτό συμβαίνει σε μία περίοδο της ιστορίας του ανθρώπου, όπου τα ρήγματα μιας προϊούσας κατάρευσης, είναι εδώ και καιρό, κάτι παραπάνω από ορατά. Στο τέλος τέλος, αν αυτή η “δημοκρατία” των πολλών, καταφέρει να πείσει τις μάζες πως οι περιβαλλοντικές απειλές είναι αποτέλεσμα του συνδυασμού κάποιας φοβικής υστερίας και της χειραγώγησης του κόσμου από την ιδεολογική ηγεμονία της “Οικολογικής Αριστεράς”, τότε σχετικά εύκολα, αυτές οι ίδιες μάζες, θα δώσουν την παθητική συγκατάθεσή τους για την επέκταση και εντέλει την απόλυτη νομιμοποίηση, αυτού που προηγουμένως αναφέρθηκε σαν “συνθήκη εξαίρεσης”. Και τότε φυσικά, η εξαίρεση θα γίνει ο κανόνας. Για την ώρα, μετράμε παντού εξαιρέσεις!
