του Κώστα Σβόλη

 

Τι ξέρουμε συνήθως για μια απεργία; Όχι πολλά πράγματα, αφού τις περισσότερες φορές η πλειοψηφία των εργαζόμενων μαθαίνει από τα δελτία ειδήσεων των τηλεοράσεων ότι η ΓΣΕΕ ή η ΑΔΕΔΥ έχουν κηρύξει απεργία. Επιπλέον, το πλαίσιο των αιτημάτων παραμένει σχεδόν πάντα άγνωστο καθώς τα ΜΜΕ δεν ασχολούνται σχεδόν ποτέ με αυτές τις «λεπτομέρειες» αλλά μονάχα με την «ταλαιπωρία του κοινού». Όσο για το επίσημο συνδικαλιστικό κίνημα, αυτό είναι τόσο αποξενωμένο από τους χώρους δουλειάς και τόσο απαξιωμένο από τους ίδιους τους εργαζόμενους που έχει ξεχάσει βασικές συνδικαλιστικές πρακτικές όπως εξόρμηση, γενική συνέλευση κ.λπ.
Κάποια πρωτοβάθμια σωματεία βάσης, όμως,` είπαν να δουν την απεργία και λίγο αλλιώς. Πρόκειται για συνδικαλιστικές οργανώσεις που συσπειρώνουν ένα μέρος από τους εργαζόμενους σε συνθήκες επισφάλειας, είτε πρόκειται για τις κλασικές κακοπληρωμένες δουλειές παροχής υπηρεσιών (courier, σερβιτόροι, κ.λπ.) είτε για το επιστημονικό προλεταριάτο, που κι αυτό βιώνει παρόμοιες ελαστικοποιημένες και επισφαλείς εργασιακές σχέσεις.
Σίγουρα κανείς δεν περιμένει ένα απεργιακό «τσουνάμι» ικανό να ανατρέψει τους δυσμενείς συσχετισμούς που διαμορφώθηκαν στο πεδίο της ταξικής αντιπαράθεσης τα τελευταία χρόνια. Ωστόσο δεν μπορούμε και να μην αναγνωρίσουμε σε αυτήν την πρωτοβουλία μια ακόμα μάχη, η οποία έρχεται να προστεθεί σε όλους αυτούς τους αγώνες που δίνονται το τελευταίο διάστημα σε εργασιακούς χώρους με κεντρικό στόχο την υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας.
Αυτό είναι και το κεντρικό αίτημα γύρω από το οποίο συσπειρώνονται και τα πρωτοβάθμια σωματεία βάσης, που έχουν κηρύξει τη διακλαδική απεργία για την Πέμπτη 1η Νοεμβρίου. Πρόκειται για τα σωματεία των καθηγητών που εργάζονται στα φροντιστήρια (ΣΕΦΚ), των βιβλιοϋπάλληλων (ΣΥΒΧΨΑ), των εργαζόμενων στις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΣΒΕΜΚΟ), των εργαζόμενων στη Nokia Ελλάδας, των μισθωτών τεχνικών (ΣΜΤ), των σερβιτόρων και των μαγείρων (ΣΣΜ), των εργαζόμενων στον χώρο της ψυχικής υγείας και της κοινωνικής πρόνοιας και τον σύλλογο μεταφραστών-διορθωτών (ΣΜΕΔ).
Τα αιτήματα της απεργίας δεν εξαντλούνται στην υπογραφή των ΣΣΕ αλλά επεκτείνονται και σε μια σειρά από άλλα αιτήματα που αφορούν το σύνολο των εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα, όπως:
Αυξήσεις στους μισθούς σύμφωνα με τις ανάγκες μας.
Κατάργηση της νομοθετικής ρύθμισης που επιτρέπει τον καθορισμό του κατώτατου μισθού με κρατική παρέμβαση.
Επαναφορά των μισθών, ημερομισθίων και ωρομισθίων στα επίπεδα που προέβλεπαν οι ΣΣΕ (Εθνική ,Γενική, Κλαδικές, Επιχειρησιακές) πριν τη μνημονιακή λαίλαπα, ώστε αυτά τα επίπεδα να αποτελέσουν βάση διαπραγμάτευσης για μισθολογικές αυξήσεις.
Κατάργηση των μνημονιακών νόμων που υπονόμευσαν την ελεύθερη προσφυγή των σωματείων στον Οργανισμό Μεσολάβησης και Διαιτησίας (ΟΜΕΔ).
Επεκτασιμότητα των συλλογικών συμβάσεων ώστε κανένας εργαζόμενος να μη μείνει χωρίς συλλογική σύμβαση.
Μείωση του χρόνου εργασίας.
Επιπλέον, διατυπώνονται και ιδιαίτερα αιτήματα που αφορούν συγκεκριμένους κλάδους, όπως αυτά που θέτει στην ανακοίνωσή του το ΣΒΕΜΚΟ:
Αναγνώριση του πραγματικού καθεστώτος εργασίας.
Όχι στις μαζικές απολύσεις.
Καμία εκδικητική απόλυση, πλήρης προστασία της συνδικαλιστικής δράσης.
Προστασία του δικαιώματος στη μητρότητα.
Σε μια εποχή υποχώρησης και αναξιοπιστίας του συνδικαλιστικού κινήματος, με τη ΓΣΣΕ να κηρύσσει απεργίες-ντουφεκιές για τα μάτια του κόσμου και χωρίς καμία προετοιμασία στους χώρους δουλειάς, αυτά τα οκτώ σωματεία επιχειρούν να ακολουθήσουν μια τελείως διαφορετική τακτική. Οι διεργασίες για την απεργία έχουν ξεκινήσει εδώ και πάνω από έναν μήνα, καθώς αυτή αποφασίστηκε από τις γενικές συνελεύσεις των σωματείων και προπαγανδίζεται με εξορμήσεις στους χώρους δουλειάς, χαρακτηριστικά να αναφέρουμε την συνέλευση των εργαζομένων στα καταστήματα Public η οποία κυκλοφόρισε δικό της κείμενο & αφίσα .
Η συμμετοχή σε μια απεργία κάτω από τις δεδομένες συνθήκες είναι εξαιρετικά δύσκολη, πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για απεργία που δεν έχει προκηρυχθεί από τη ΓΣΕΕ. Όμως το επίσημο συνδικαλιστικό κίνημα, πέρα από τα όρια και τις παθογένειές του, μας έχει δείξει ότι μπορεί ακόμη να στέκεται εμπόδιο μέχρι και σ’ αυτές τις διαθέσεις για αντίσταση και αγώνα που εμφανίζονται σποραδικά εδώ και εκεί. Όσο και να απέχουμε σήμερα από την εμφάνιση ενός ακηδεμόνευτου και αυτοργανωμένου μαχητικού εργατικού κινήματος, τέτοιες κινήσεις έχουν ως στόχο, εκτός των άλλων, να καταγράψουν τη δυνατότητα δρομολόγησης μιας τέτοιας προοπτικής.
Και έχει μεγάλη σημασία το γεγονός ότι τα πρωτοβάθμια σωματεία βάσης γυρίζουν το κεφάλι τους στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και απλώνουν το χέρι τους στους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα, επιχειρώντας να σπάσουν τον διαχωρισμό που –με μεγάλη επιτυχία ομολογουμένως– τα ΜΜΕ συνειδητά καλλιεργούν ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο κατηγορίες εργαζόμενων. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν στην ανακοίνωση τους: «Οι εργοδότες και οι κυβερνώντες θέλουν να μας κρατούν διασπασμένους και χωριστά. Εμείς πρέπει να ενωθούμε στον κοινό αγώνα. Η μνημονιακή λεηλασία μάς έφερε ακόμη πιο κοντά. Και εσείς οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο είδατε δικαιώματά σας και κατακτήσεις σας να αφαιρούνται (μειώσεις μισθών, κόψιμο επιδομάτων, κόψιμο 13ου και 14ου μισθού, επέκταση των συμβάσεων ορισμένου χρόνου, κ.ά.). Μπορούμε και πρέπει να παλέψουμε μαζί».