Αναδημοσίευση της καταγγελίας της Πρωτοβουλίας Το Σπίτι των Γυναικών, για την Ενδυνάμωση & τη Χειραφέτηση για την απεργία πείνας και δίψας προσφύγων στη Διεύθυνση Αλλοδαπών στην Πέτρου Ράλλη
7/11/2019
Ραγδαίες οι εξελίξεις σχετικά με την απεργία πείνας που ξεκίνησαν οι 16 γυναίκες από Συρία και Παλαιστίνη, το Σάββατο 3 Νοεμβρίου. Την Τρίτη το απόγευμα, 4η μέρα, το Αρχηγείο της Αστυνομικής Διεύθυνσης Αλλοδαπών ικανοποίησε το αίτημα 7 απεργών πείνας, μεταφέροντας τες με καράβι στα νησιά που διεκδικούσαν να γυρίσουν για να τελειώσουν τις διαδικασίες ασύλου τους. Πέντε στην Κω και δυο στη Χίο. Οι απειλές, οι αισχρές σεξιστικές λεκτικές προσβολές, που έζησαν οι γυναίκες που αρνούνταν το φαγητό, με βάση τις καταγγελίες τους από συγκεκριμένο αστυνομικό όργανο, τελείωσαν. Η εντολή άλλαξε. Μπορούσαν να φύγουν και να αναπνεύσουν ελεύθερα.
Η ιστορία της Φατιμά
Οι 9 γυναίκες, που έμειναν πίσω, συνέχισαν την απεργία πείνας. Είχαμε μια καταγγελία από σύζυγο απεργού από την Παλαιστίνη, ότι η κοπέλα ζητάει από εμάς να γνωστοποιήσουμε την ιστορία της, για να μάθει όλος ο κόσμος ότι αν δεν την αφήσουν άμεσα να γυρίσει στη Λέρο να τελειώσει τη διαδικασία ασύλου της για να μπορέσει να ζήσει με τον άνδρα της που είναι στο Βέλγιο, ως πρόσφυγας, θα αυτοκτονήσει. Δε θεωρήσαμε ότι έπρεπε να βιαστούμε, ελπίζοντας ότι αυτή πιθανόν να ήταν μια πρόταση που έκανε σε μια κρίση απελπισίας, πράγμα που δεν είναι σπάνιο στο βρωμερό αυτό χώρο εγκλεισμού και διαρκούς βασανισμού.
Μετά από ενημέρωση που είχαμε από τα κρατητήρια χθες, θεωρούμε καθήκον μας να κοινοποιήσουμε το αίτημά της, με το όνομά της, που είναι αίτημα και των υπολοίπων, αφού χθες προέβησαν σε μια επικίνδυνη τροπή του αγώνα τους και ξεκίνησαν απεργία δίψας. Το βράδυ κατά τις 7.30μμ η Φατιμά λιποθύμησε. Μια συγκρατούμενη της φώναξε την αστυνομικό της βάρδιας να μεταφέρουν την κοπέλα σε κάποιο νοσοκομείο, να της δώσουν τη βοήθεια που χρειαζόταν. Η αστυνομικός θρασύτατη με δολοφονικά ρατσιστικό και μισογύνικο τρόπο είπε: «Δεν έχω να την πάω πουθενά. Δική της είναι η ευθύνη που λιποθύμησε. Εφόσον αρνείται το φαγητό φυσικό είναι να λιποθυμήσει. Εφόσον θέλει να πεθάνει άστη να πεθάνει». Κι έφυγε. Και την άφησε κάτω πεσμένη. Η κοπέλα έτρεμε από την ταραχή που της προκάλεσε η δολοφονική αδιαφορία του αστυνομικού οργάνου. «Δεν τους νοιάζει», ψέλλισε, «αν ζούμε ή αν πεθαίνουμε». Φυσικά, έκανε όλα τα απαραίτητα για να τη συνεφέρει και θέλουμε να ελπίζουμε πως τη νύχτα δε συνέβη κάτι χειρότερο. Ποιος δίνει τέτοια δικαιώματα στα αστυνομικά όργανα να ξεσπούν σε ευάλωτα άτομα όλο το ρατσιστικό και φασιστικό τους μένος; Προβλέπεται από τα καθήκοντα της βάρδιας τους αυτό; Αν η Φατίμα ή η κάθε απεργός πείνας που διεκδικεί τα δικαιώματα της αντιμετωπίζεται έτσι, είναι θαύμα που δε θρηνούμε θύματα. Και πάμε λίγο να ακούσουμε την ιστορία της Φατίμα, που ελπίζει να ευαισθητοποιήσει τις αρχές, τους νομικούς, τους ψυχολόγους και το μαχητικό κίνημα αλληλεγγύης απ΄ τα κάτω.
Η Φατιμά είναι 25 χρόνων κι είναι ενάμισι μήνα στις φυλακές. Υπέφερε πάρα πολλά στη Γάζα όπου δεν υπάρχει ελπίδα ζωής. Ήρθε στην Ελλάδα μέσω Σύμης όπου την φυλάκισαν 11 μέρες και μετά την έστειλαν στη Λέρο, όπου της πήραν αποτυπώματα και πήρε την κάρτα ασύλου. Έχει προβλήματα υγείας σοβαρά και χαρτιά που το αποδεικνύουν, αλλά το παράπονό της ήταν, πως όσες μέρες ήταν στην Πέτρου Ράλλη, δεν έδωσαν σημασία σ΄αυτά, δεν την είδε κανένας γιατρός και δεν είχε μαζί της τα φάρμακά της. Ο εγκλεισμός της μέσα στη κρατητήρια έχει επιδεινώσει την ψυχολογική καθώς και τη σωματική της υγεία.
Θέλει να βγει από τη φυλακή και να κερδίσει τη ζωή της, διψάει για ελευθερία. Έχει αποφασίσει ή να ζήσει ελεύθερη ή να συνεχίσει την απεργία πείνας και δίψας, μέχρι να πεθάνει. Θέλει να αντιμετωπιστεί σαν άνθρωπος. Η κάρτα ασύλου της έληξε, έχει κάνει δυο συνεντεύξεις και θέλει να γυρίσει στη Λέρο να ολοκληρώσει τις νομικές διαδικασίες που θα της επιτρέψουν τη συνένωση με τον άνδρα της. Το είπε και το έκανε η Φατιμά και μαζί της οι συναγωνίστριες της απεργοί πείνας, και δίψας από χθες. Δεν έχουν τίποτε να ελπίζουν παρά μόνο την ελευθερία τους. Γυναίκες ηρωικές, που από μικρά παιδιά μεγάλωσαν βίαια, έχασαν την αθωότητα και το παιχνίδι, μέσα στους πολέμους και την καταπίεση της πατριαρχικής ηγεμονίας… Γυναίκες που έχουν χάσει σπίτια, δουλειές, αγαπημένους ανθρώπους και λένε στοπ ως εδώ! Ή μας βγάζετε σήμερα έξω από αυτό το κλουβί με τις κατσαρίδες και τους κοριούς, που έχει τρία παράθυρα χωρίς τζάμια και μπάζει κρύο, που έχει μια ντουζιέρα και δυο τουαλέτες για 45 άτομα, που το φαγητό δεν κάνει για ανθρώπους ή πεθαίνουμε. Γυναίκες, που δεν αντέχουν άλλα βασανιστήρια.
Ας μην επιτρέψουμε να πάθουν άλλο κακό! Η απεργία δίψας που αποφάσισαν θέλει ιδιαίτερη προσοχή και εγκυμονεί κινδύνους και οι κρατούντες έχουν μεγάλη ευθύνη γι αυτό. Ας γίνει ο αγώνας τους τραγούδι απελευθέρωσης κι ας το χορέψουμε στους δρόμους να ακουστεί παντού. Γιατί είναι αδελφές μας και συναγωνίστριες μας. Για να χτυπήσουμε το φασισμό, το ρατσισμό και το μισογυνισμό, μαχητικά, απ΄τα κάτω. Για να κλείσουν όλα τα Αστυνομικά Κέντρα Κράτησης Μεταναστών και Προσφύγων.
Γιατί το Πάθος για τη Λευτεριά είναι δυνατότερο απ΄ όλα τα κελιά!
Στους δρόμους, στις πλατείες και στις φυλακές,
γυναίκες μετανάστριες δεν είστε μοναχές!
Η Αλληλεγγύη και η αυτοοργάνωση είναι τα όπλα μας!
Πρωτοβουλία: Το Σπίτι των Γυναικών, για την Ενδυνάμωση & τη Χειραφέτηση
