Η ιστορία του ενεχυροδανεισμού δεν είναι κάτι καινούργιο, ξεκινάει από πολύ παλιά και «ανθίζει» κατά τις περιόδους μεγάλων οικονομικών κρίσεων και με διάφορες μορφές. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις οι τοκογλύφοι μετά την πτώχευση Τρικούπη το 1930 ή οι μαυραγορίτες της Κατοχής. Η σύγχρονη ονομασία των καταστημάτων ενεχυροδανεισμού σε «ανταλλακτήρια χρυσού» δεν αλλάζει σε τίποτα την ουσία της πράξης σε λειτουργικό και ηθικό επίπεδο.
Πανηγυρισμοί και υποκρισία
Μετά την υποτιθέμενη «εξάρθρωση» της χρυσής συμμορίας, ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας πανηγυρίζει από τη Βουλή ότι το δίκτυο Ριχάρδος «είχε ξεζουμίσει δεκάδες χιλιάδες συμπολίτες μας», ξεχνώντας αφενός τη συμμετοχή (και αυτής) της κυβέρνησης σε αυτό το «ξεζούμισμα» και αφετέρου την αδιαφορία του κράτους για χιλιάδες «ανταλλακτήρια χρυσού» που ξεφυτρώνουν διαρκώς σε κάθε γειτονιά με μόνη απαίτηση μια απλή άδεια παλαιοπωλείου. Με αυτόν τον τρόπο η κυβέρνηση συνεχίζει την τακτική των προηγούμενων κυβερνήσεων και επιτρέπει τον πλήρη εξευτελισμό της ανθρώπινης ανάγκης, την εκμετάλλευση του πόνου που η ίδια προκαλεί.
Από την άλλη τα κανάλια, αφού επωφελήθηκαν τόσα χρόνια από τις τεράστιες σε τηλεοπτικό χρόνο διαφημίσεις του εν λόγω ενεχειροδανειστηρίου έσπευσαν να παρουσιάσουν την είδηση ως πρωτοφανές γεγονός, ενώ στη συνέχεια η αποδόμηση του κατηγορητηρίου χρησιμοποιήθηκε κατά το σύνηθες ως εργαλείο αντιπολίτευσης από τα ιδιωτικά κανάλια.
Το πινγκ πονγκ μεταξύ των δικαστικών αρχών και η δικαίωση
Μετά την κατάρρευση του φιλόδοξου σεναρίου της αστυνομίας, το Υπουργείο Δικαιοσύνης έρχεται σε κόντρα με το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και οι προφυλακισμένοι κρίνονται αποφυλακιστέοι και δηλώνουν ότι θα διεκδικήσουν αποζημίωση για την αμαύρωση του (καθαρού πια από τη δικαιοσύνη) ονόματός τους. Το πινγκ πονγκ μεταξύ των δικαστικών αρχών που παίζεται τις τελευταίες ώρες με την Εισαγγελία να έχει διαφορετική νομική άποψη για το θέμα της λαθρεμπορίας με την ανακρίτρια, δεν αλλάζει σε τίποτα την ουσία του θέματος.
Η συγκεκριμένη περίπτωση είναι ακόμα μια περίπτωση που η δικαιοσύνη των δικαστών δεν μπορεί να αποδώσει την αληθινή δικαιοσύνη, και για την ακρίβεια τη δικαίωση για τους χιλιάδες ανθρώπους που εδώ και δέκα χρόνια, οδηγημένοι από την απόγνωση που δημιουργεί η ανέχεια, αφήνουν στους σύγχρονους μαυραγορίτες ό,τι τους έχει απομείνει από πολύτιμα αντικείμενα, μαζί με την αξιοπρέπειά τους. Τώρα, αυτοί οι άνθρωποι παρακολουθούν ως απλοί θεατές μια αστυνομική ιστορία να εκτυλίσσεται σε τηλεοράσεις και έντυπα, μια ιστορία από την οποία απουσιάζουν οι ίδιοι, που έχουν υποστεί τη μεγαλύτερη βλάβη – υλική και κυρίως ψυχική.
Και άραγε, πόσο μπορεί να αφορά τον λαό η υποτιθέμενη δικαιοσύνη που συνήθως φροντίζει να εξαντλεί την εκδικητικότητά της σε καθαρίστριες και καστανάδες παρά σε κυκλώματα που πλουτίζουν σε βάρος των αδύναμων, είτε πρόκειται για περιπτώσεις διεθνούς κυκλώματος τράφικινγκ, είτε για τοκογλύφους είτε για άπειρες ανάλογες περιπτώσεις; Ίσως στην πραγματικότητα, τον λαό δεν τον αφορά ούτε καν η φυλάκιση άλλου ενός απατεώνα. Σίγουρα όμως, τον αφορά να ζει με αξιοπρέπεια χωρίς να γίνεται θύμα εκμετάλλευσης από κυβερνήσεις και από ανθρώπινα παράσιτα που τρέφονται από την ανάγκη του.
Και κάπως έτσι τα κυκλώματα των ενεχυροδανειστων θα συνεχίσουν να πλουτίζουν εις βάρος των απεγνωσμένων και η «Δικαιοσύνη» να δαγκώνει τα πόδια (μόνο) των ξυπόλητων. Άλλωστε αυτός είναι ο λόγος που τη δημιούργησαν, και μάλλον είναι μάταιο να περιμένουμε κάτι περισσότερο από αυτή.
[Φωτογραφία: σπασμένο ενεχυροδανειστήριο στην Καλαμάτα μετά από επίθεση. / eleftheriaonline]
