Όλοι οι liberal και πολλοί “αναρχικοί”, ενώνουν δυνάμεις κατά των “ξερών” προγραμμάτων απεξάρτησης, που είναι τα προγράμματα του ΚΕΘΕΑ και το 18/Άνω.
Οι παραδοσιακοί αριστεριστές, οι άνθρωποι των μαζικών αγώνων και οι περισσότεροι παλιοί απεξαρτημένοι, καταλαβαίνουν την αναγκαιότητα των “ξερών” προγραμμάτων, μιας και εκεί μέσα έμαθαν να μοιράζονται και να μετατρέπουν τον ατομικό αγώνα σε ομαδικό.
Το ότι η κυβέρνηση χτυπάει το ΚΕΘΕΑ και κάθε δομή που κρύβει μέσα της πυρήνα μαζικότητας αλλά και ουτοπικού ονειρέματος , δεν μας παραξενεύει.
Παραξενεύομαι όμως με τους αναρχίζοντες της παρέας, που δεν αντιλαμβάνονται πως αυτή η αποψίλωση και των τελευταίων πυρήνων οργανωμένης ανθρωπιστικής σκέψης και πράξης, πάει αυτήν την οργανωμένη αντί-κοινωνία, ένα ακόμα βήμα προς την οργανωμένη αποξένωση.
Τα “ξερά” προγράμματα αυτής της χώρας, υπήρξαν μοναδικά παραδείγματα αυτόνομης εκπαίδευσης και κοινοτικής αυτοδιαχείρισης, όσον αφορά τον τρόπο που οι θεραπευόμενοι και οι θεραπευτές, διαχειρίζονταν αυτό που λέγεται κοινώς, θεραπεία(“”).
Αντιλαμβάνομαι τη σημασία του λόγου που εκφέρεται από τους ενεργούς χρήστες ουσιών αλλά δε μου φαίνεται αρκετός. Το δικαίωμα στην αυτοκαταστροφή, πολλοί το ύμνησαν και διεκδίκησαν αλλά ακόμα περισσότεροι το καταράστηκαν ή το αμφισβήτησαν.
Υποθέτω πως τα ξερά προγράμματα θα έπρεπε κι αυτά να αναπροσαρμόσουν τα εργαλεία τους, ας πούμε, να αλλάξουν την ιδέα τους για τις ουσίες κάθε μία ξεχωριστά, δίχως να τις τσουβαλιάζουν συλλήβδην, αλλά είναι γελοίο, άνθρωποι που προέρχονται από την πλευρά του αγώνα ενάντια στην οργανωμένη νεο-Φιλελεύθερη παγκόσμια εξουσία, να μη βλέπουν πόσο μεγάλο σχολείο αγώνα είναι το αυτόνομο πρόγραμμα απεξάρτησης.
Λυπάμαι γιατί μεγάλο μέρος των αγωνιστ@ν για τα δικαιώματα κάθε μειονότητας, έμφυλης και μη, τάσσεται με το μέρος της επιχειρηματολογίας της δεξιάς κυβέρνησης.
Είναι εντυπωσιακό το σχίσμα που παρουσιάζεται, μεταξύ “παλαιάς” και “νέας” σκέψης, στον καθαρά συμβολικό για την παραγωγή νέας σκέψης, χώρο της απεξάρτησης, του φεμινισμού και του αγώνα για αυτονομία, στην εποχή της διευρυμένης βιοπολιτικής.
Δεν πρέπει να αφήσουμε τον κόσμο μας, στα χέρια αυτών που είτε έχουν τη οικονομική δύναμη και την πολιτική επιρροή είτε είναι τόσο θυμωμένοι, ώστε να μας απομαγέψουν το όνειρο για μια δικαιότερη αλλά όμως κοινή και κοινωνική, ΖΩΗ!
