της Αρετής Μουσουλιώτη
Πρόσφυγες και μετανάστες/ριες στους καιρούς του κοροναϊού
Είσαι κάπου που σε μισούν. Είσαι κάπου που όχι απλώς δεν σε θέλουν, αλλά κάνουν τα πάντα για να σου δείξουν πως από την κατηγορία «ανεπιθύμητος» έχεις περάσει στην κατηγορία «σκουπίδι» (ιστορικά, διαχρονικά, γονιδιακά και υγειονομικά). Το προηγούμενο διάστημα έχεις ζήσει απανωτές φρίκες σε κάτι που δεν είναι καταυλισμός, είναι ένας χώρος που αναδομείται και επεκτείνεται από το στοίβαγμα ανθρώπων, προσωπικών ιστοριών, ανείπωτων παρελθόντων, ένα δουλεμπορικό στην ξηρά, σαν αυτά που μετέφεραν με τη βία ανθρώπους από την Αφρική στον πολιτισμένο δυτικό κόσμο όταν ο καπιταλισμός χρειαζόταν απολύτως αναλώσιμους εργάτες και εργάτριες.
Τον εργονομικό σχεδιασμό αυτών των πλοίων ακολούθησαν και άλλα αποτρόπαια μοντέλα εγκλεισμού πληθυσμών ως σχεδιασμοί τελικής λύσης με βάση την αέναη επίκληση της νόμιμης αυτοάμυνας κοινωνιών εσχάτως ομογενοποιημένων: πάντα στις διαδικασίες αυτές κάποιοι είναι επικίνδυνοι, διασαλεύουν τις ενότητες, τις φαντασιακές καταχωρήσεις μας σε καθαρές ράτσες. Οι τελευταίες επιβιώνουν (ως γνωστόν κόντρα σε έξωθεν επιβουλές) ως ανάδελφες, με αδιατάρακτες συνέχειες ιστορικότητας αίματος και γονιδίων, πολιτισμού και κουλτούρας, μαχών και αφηγήσεων, ομόθυμων πολιτειακών θεσμίσεων και οργάνωσης για την επίτευξη κοινών σκοπών και την εξυπηρέτηση κοινών συμφερόντων.
Στο όνομα όλων των παραπάνω νομιμοποιούνται πρακτικές από το φάσμα της καταστολής που έχει ασκηθεί ανά τις χιλιετίες των ανθρώπινων κοινωνιών: από τις πιο ναΐφ μέχρι τις πιο προωθημένες – αυτές που έχει κληροδοτήσει η νεωτερικότητα στο ρευστό και υπό διαμόρφωση μετανεωτερικό περιβάλλον. Φυσικά, σε κατάσταση πολέμου είναι αυτονόητο ότι ενεργοποιείται ταυτόχρονα μια μεγάλη γκάμα τους. Σε κατάσταση «τακτικής» έκτακτης ανάγκης το κράτος – τόσο ως κοσμικός/πολιτικός όσο και ως θρησκευτικός οργανισμός– παρακινεί, επιτρέπει και εντάσσει στα διαθέσιμα θεσμικά εργαλεία ελέγχου/επιτήρησης και άσκησης βίας κι αυτά των αυθόρμητων μαζών. Δεν πρόκειται για αυτοϋπονόμευση του μονοπωλίου της κρατικής βίας, αλλά για ενσωμάτωση στο δυναμικό της όλων εκείνων των δικτύων που αυτή διαθέτει στη σφαίρα του κοινωνικού. Στα αντανακλαστικά «απλών ανθρώπων» θα εμφανιστούν τα μέσα που εντοπίζονται στο συλλογικό και προσωπικό τους αξιακό απόθεμα. Επιπλέον θα επιστρατευτεί και η κληρονομημένη σχετική τεχνογνωσία: από κραυγές, λεκτική βία, προπηλακισμοί και εμπρησμοί μέχρι πέτρες, περιπολίες, μπλόκα. Εσχάτως είδαμε και «επιχειρήσεις» από κοινού με τα εντεταλμένα όργανα της εκτελεστικής εξουσίας – συγκινητική η χρήση «ίδιων» μέσων (προσωπικών όπλων, γεωργικών μηχανημάτων κ.α.). Ακόμα ηρωικότερα, θα εμφανιστεί και ενός ορισμένου τύπου (αυτό)οργάνωση της κοινωνικής τους αναπαραγωγής τις δύσκολες μέρες του «αγώνα»: εφοδιασμός με σπιτικά, φρεσκοζυμωμένα ψωμιά, πορτοκαλάδες μεγάλων χορηγών (λούμπεν μεγαλοκαπιταλιστών-παραγόντων της αθλητικής μαφίας) και άλλα χρεώδη… Φυσικά, ακολουθούν και οι ευλογίες του ελληνικού παραρτήματος της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας. Δια της αυτοπρόσωπης παρουσίας του στον Έβρο ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος –με την απαραίτητη κουστωδία– θα μοιράσει Καινές Διαθήκες και θα δηλώσει: «Στον Έβρο, είδα μία Ελλάδα για την οποία πρέπει να είμαστε όλοι υπερήφανοι. Στο άκουσμα του «Υπερμάχω», που έψαλλε αυθόρμητα και πηγαία ο λαός, ένιωσα για μία ακόμη φορά πόσο δυνατή είναι η ψυχή του Έλληνα. Είναι πραγματικά συγκινητικός και αξιοθαύμαστος ο σκληρός αγώνας που καθημερινά δίνουν ο Στρατός μας, η Αστυνομία μας, η Πυροσβεστική μας και όλα τα Σώματα Ασφαλείας της πατρίδας μας για την προάσπιση της εδαφικής ακεραιότητας του τόπου και της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι αληθινά συγκλονιστική η συσπείρωση όλων ανεξαιρέτως των Ελλήνων πολιτών και η εθελοντική συνδρομή τους σε 24ωρη βάση στον εθνικό αυτό αγώνα»*. Και ευλόγησε ό, τι ένστολο (και μη) χριστεπώνυμο πλήθος βγήκε να τον υποδεχτεί, ανάμεσά τους κι εκείνο τον εσμό ντόπιων μικροεπιχειρηματιών του κυνηγετικού τουρισμού και άλλων «υγιών» παραγόντων της τοπικής οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Πρόκειται για όσους δραστηριοποιούνται –προφανώς στο όνομα της τόνωσης της εθνικής οικονομίας στις ακριτικές περιοχές– κάνοντας εκ παραλλήλου και (μικρο)νταραβέρια σε ειδικά σημεία και για ειδικά εμπορεύματα με τους αντίστοιχους «συναδέλφους» τους από την άλλη μεριά του ποταμού. 
Ειρήσθω εν παρόδω, όλο το εξουσιαστικό πλέγμα, τόσο της ημεδαπής όσο και της αλλοδαπής, με παρρησία στηλίτευσε την εργαλειοποίηση των «κατατρεγμένων». Ταυτόχρονα πάντως την εφάρμοσε εμμονικά και με χαρακτηριστική άνεση πέταξε στις χωματερές εντός και εκτός ευρωπαϊκών συνόρων τα αναλώσιμα εργαλεία, τους ξεριζωμένους …Ειδικότερα εμάς, εδώ στον Νότο, μας κλήρωσε έναντι πενιχρής αμοιβής – γενικώς ως πιστοί και προβλέψιμοι σύμμαχοι τα κάνουμε όλα και «συμφέρουμε», να υπηρετήσουμε τα ευρωπαϊκά ιδεώδη ως ανθρωποφύλακες: να φυτέψουμε τον τόπο με στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους ανεπιθύμητους, ώστε οι καπιταλιστές του Βορρά να μπορούν με τις λιγότερες δυνατές οχλήσεις να διευθετούν τα δικά τους θέματα. Κάπως έτσι λοιπόν: με τη βοήθεια του Θεού και με τη συνεπικουρία «γνήσιων φιλελλήνων» του εξωτερικού (από την ευρωπαϊκή πτέρυγα μιας σοβαρής, βεβαίως, Χρυσής Αυγής) αποκρούστηκε με επιτυχία όλον τον προηγούμενο μήνα η επιχείρηση παραβίασης των συνόρων μας/της Ευρώπης από τους «εισβολείς». Τι να λέμε; Οι ταλαιπωρημένες-ξεταλαιπωρημένες ψυχές αλλά και υποχείρια των προαιώνιων εχθρών μας αποπειράθηκαν να κατακλύσουν ως ορδές την επικράτειά μας. Οι κινήσεις αυτών των ατάκτων καταγράφηκαν εκεί στα σύνορα, μια ανάσα από το πεδίο των μαχών, με τη βοήθεια της ενσώματης παρουσίας διακεκριμένων έμπειρων δημοσιογράφων– πάντα στην πρώτη γραμμή της αντικειμενικής ενημέρωσης, όπως η κ. Τατιάνα Στεφανίδου. Αναλύθηκαν από κορυφαίους γεωπολιτικούς σχολιαστές και «μπαρουτοκαπνισμένους» (από τον πόλεμο στη Βόρεια Κορέα) εν αποστρατεία στρατιωτικούς. Έμενε πλέον σε πολιτικούς αντίστοιχου βεληνεκούς να ενώσουν τα κομμάτια του παζλ και να προχωρήσουν σε αποκαλύψεις: στην πραγματικότητα επρόκειτο για μεθοδευμένο σχέδιο καμουφλαρισμένων σε λαθρομετανάστες εξτρεμιστών. Όχι, δεν ήταν πρόσφυγες, μιλούσαν άπταιστα τουρκικά, ήταν καλοντυμένοι, καλοταϊσμένοι, έρχονταν με πολυτελή πούλμαν και έβαζαν παιδάκια στην πρώτη γραμμή των εχθροπραξιών, ώστε παράγοντας fake news να αποκρύψουν την πραγματική στοχοθεσία τους. Απεργάζονται τη δημογραφική αλλοίωση και εξισλαμοποίηση του ελληνικού ορθόδοξου στοιχείου ανά την επικράτεια, τη διάχυση κάθε μορφής εγκληματικής δράσης –συμπεριλαμβανομένης και της τρομοκρατίας. Απώτερος σκοπός της σατανικής συνωμοσίας είναι η αποσταθεροποίηση της πολιτικής ζωής και απώτατος στόχος της ένα ακόμα εάλω, έξι αιώνες μετά το πρώτο και διακόσια χρόνια μετά την Επανάσταση του 1821.
Κι ενώ έτσι είχαν τα πράγματα, ήρθε η πανδημία για την οποία ο wanna be σύγχρονος «Μακάριος», ο Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος, ευθαρσώς δήλωσε: «Η Παλαιά Διαθήκη δεν λέει παραμύθια. Όταν απομακρυνθούμε από τον αληθινό Θεό, όποτε έχουμε επιμονή στην επανάληψη κάποιας αμαρτίας, ιδιαιτέρως των αμαρτιών που είναι σχετικές με τη πίστη, με τη μαγεία, με τις σαρκικές αμαρτίες. Επίσης όταν έχουμε αφύσικες σχέσεις εντός και εκτός γάμου και όταν κάνουμε την αμαρτία της έκτρωσης οδηγούμαστε στον κοροναϊό. Αυτές είναι οι τέσσερις ομάδες των αμαρτιών». Και συνέχισε: «Τι σχέση έχει με τον κοροναϊό αυτό το πράγμα; Έχει! Διότι για να φτάσουμε σε αυτές τις επιδημίες, γιατί τα αίτια των επιδημιών δεν είναι τα μικρόβια τα υλικά τα σωματικά, είναι οι αμαρτίες όλων μας. Επαναλάβω. Οι μαγείες όλων των μορφών, τα αφύσικα σαρκικά αμαρτήματα, εντός και εκτός γάμου, οι εκτρώσεις, οι βλαστήμιες ή αθεΐες που γίνονται επάγγελμα πλέον, που γίνεται νόμος, που διδάσκονται. Ο Θεός θα χρησιμοποιήσει αυτές τις αρρώστιες για να λύσει προβλήματα, που τώρα φαίνονται σε μας άλυτα. Ένα μόνο θα σας πω… Θα λύσει το μεταναστευτικό μέσα σε αυτά τα προβλήματα. Και θα είναι ικανοποιημένοι όλοι…»*
Η προχωρημένη σκέψη του παραπάνω κυρίου, αυθεντική εκδοχή χριστιανοταλιμπάν, που μάλλον ξεπερνά σε ανάστημα άλλους ιεράρχες, όπως τον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Άνθιμο ή τον πρώην Μητροπολίτη Αιγιαλείας και Καλαβρύτων Αμβρόσιο, δεν απέχει πολύ από τη βιοπολιτική διαχείριση της πανδημίας του κοραναϊού. Στα μέτρα που αφορούν τους προσφυγικούς-μεταναστευτικούς πληθυσμούς, εν πρώτοις στα ΚΥΤ νησιών του βορειοανατολικού Αιγαίου, και τα οποία ανακοινώθηκαν κατά την καθιερωμένη ενημέρωση-συνένεντευξη τύπου στις 17/3/2020 είναι ορατά τα σπέρματα ενός ανάλογου προσανατολισμού: περίφραξη των χώρων, ελεγχόμενη εντός τους μετακίνηση και έξοδος από αυτά με αυστηρές προϋποθέσεις: μόνο ένα άτομο ανά οικογένεια για προμήθειες μεταξύ 7.00-19.00 «με ειδικά ΜΜΜ ελεγχόμενης και περιορισμένης κίνησης (;) υπό τον έλεγχο και συντονισμό της ελληνικής αστυνομίας». Θα προχωρήσουν μάλιστα σε σύσκεψη με τους συναρμόδιους φορείς για να εγκαταστήσουν ιατρεία και χώρους νοσούντων και απομόνωσης («Άργειε νάλθη εκείνη η μέρα». “Θα τους εύρη ζωντανούς;” ίσως να αναρωτιόταν και ο εθνικός μας ποιητής). Α, επιπλέον θα αναρτήσουν πινακίδες σε 7 γλώσσες ώστε να ενημερώνουν τους «άξεστους» έγκλειστους για τα απαραίτητα μέτρα προφύλαξης, ξέρετε: αντισηπτικά, μάσκες –αυτά που αποτελούν είδη σε σπάνη και για εμάς, τους αυτόχθονες!– συχνό πλύσιμο των χεριών, αποστάσεις.
Οι συνθήκες διαβίωσής τους πριν το ξέσπασμα της πανδημίας προσομοίαζαν με αυτές στα δουλεμπορικά πλοία που αναφέρθηκαν στην αρχή· μόνο που τώρα βέβαια είναι όρθιοι και στην ξηρά. Για ποια μέτρα γίνεται λόγος όταν γνωρίζουμε πόσοι άνθρωποι έχουν στοιβαχτεί στα ΚΥΤ, οι τουαλέτες και τα μπάνια είναι στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας, αποχετευτικό δίκτυο δεν υπάρχει και η αποκομιδή των σκουπιδιών απλώς δεν γίνεται; Η απουσία οποιασδήποτε μέριμνας και ιδιαίτερα τους τελευταίους μήνες, η διόγκωση των πληθυσμών που εγκλωβισμένοι εκεί διαβιούν με όρους αυξητικής έκθεσης σε οποιαδήποτε επιδημία, ο ουσιαστικός αποκλεισμός τους από τις δυνάμεις καταστολής και τους ταγματασφαλίτες που έδρασαν εκεί τον προηγούμενο μήνα, κάνουν προκλητικές τις εξαγγελίες και καθιστούν βάσιμο τον όποιον πανικό τους. Μοιάζει τουλάχιστον υποκριτική η επιθετική υπεράσπιση των μηχανισμών από τον κ. Τσιόδρα, που ανακάλυψε ότι στο σχεδιασμό της κυβέρνησης πρώτη φροντίδα είναι η διασφάλιση της ανθρώπινης ζωής. Ποιος εμπιστεύεται την οργίλη και εμφατική προσήλωση στον ιπποκράτειο όρκο, όταν υποτιμάται και απαξιώνεται μέσα από ρητορείες και πρακτικές η ζωή, η υγεία και η αξιοπρέπεια των ντόπιων ψηφοφόρων, του φτωχού εργατικού δυναμικού των ελληνικής καταγωγής στρωμάτων, και εξαθλιώνεται η καθημερινότητά τους; Ποιος εγγυάται ότι πρόσφυγες και μετανάστες εν μέσω πανδημίας δεν θα αντιμετωπιστούν υπό το πρίσμα μιας πιλοτικής εφαρμογής της ανοσίας της αγέλης; (Αν το 60% του πληθυσμού νοσήσει από τον ιό, τότε αναμένεται η ανάπτυξη αντισωμάτων απέναντί του). Με άλλα λόγια, ας αφήσουμε τη φυσική επιλογή να κάνει τη δουλειά της, αφού τους μαντρώσουμε-«στεγανοποιήσουμε» (άλλη φενάκη). Όσοι πεθάνουν πέθαναν, όσοι επιζήσουν –τι να κάνουμε;– τα κατάφεραν.
Άλλωστε, ο δημόσιος λόγος ή, ορθότερα, το στρεβλό απείκασμά του σε συνθήκες μεταδημοκρατίας, περιστρέφεται γύρω από πληροφορίες που αφορούν τη δική μας επιβίωση, τη δική μας δυστοπική καθημερινότητα, τη δική μας day after tomorrow. Θα ανακαλύψει και θα ασχοληθεί με τις απανταχού «Μόριες» μόνο με το πρώτο επιβεβαιωμένο κρούσμα. Δεν μας είπαν καν πώς αυτό θα ιχνηλατηθεί – πολύ περισσότερο όταν κατακλυζόμαστε από αντιφατικές πληροφορίες σε σχέση με την ιχνηλάτηση και την καταγραφή των κρουσμάτων στον ελληνικό πληθυσμό. Τότε, λοιπόν, και με βάση την ως τώρα διαχείριση του προσφυγικού θα δοθεί σε μια τέτοια συγκυρία η ευκαιρία αναβαθμισμένης δαιμονοποίησης προσφύγων και μεταναστών/ριών: πεδίο post doc για τους ελεεινούς δημοσιογραφίσκους των επιτόπιων ρεπορτάζ, αυτών που ως τώρα τρέχουν ομαδόν να αποσπάσουν δηλώσεις από το μαφιόζικο ιερατείο των χριστιανοταλιμπάν μετά τις ιερές συνεδριάσεις του ή μπουκάρουν με τον Άδωνι Γωργιάδη σε σούπερ μάρκετ πουρνό πουρνό. Έτσι, ο αποκρουστικός υπαινιγμός του κ. Νεόφυτου « Ένα μόνο θα σας πω… Θα λύσει [ο κοροναϊός] το μεταναστευτικό μέσα σε αυτά τα προβλήματα. Και θα είναι ικανοποιημένοι όλοι…» θα αποτελέσει ενδεχομένως το πεδίο, ιδεολογικό και με όρους μαζικής ψύχωσης, πάνω στο οποίο θα ασκηθούν σε πρώτο χρόνο οι τελικές λύσεις του 21ου αιώνα και σε ευρωπαϊκό έδαφος. Ως γνωστόν, αυτές διαχρονικά εφαρμόζονται αρχικά στους πιο ευάλωτους (φυλετικά, ταξικά, έμφυλα) πληθυσμούς: προφανώς, στις ΗΠΑ των 25 εκατομμυρίων φυλακισμένων τέτοιες πρακτικές βιοπολιτικής έχουν ήδη συσσωρεύσει μια χρήσιμη σχετική εμπειρία. Στις μέρες μας κυκλοφορεί στην Αγγλία, ελεύθερος και ασύδοτος, ο κλώνος του Τραμπ, ο επικίνδυνος και όχι γραφικός Μπόρις Τζόνσον, μιλώντας για την ανοσία της αγέλης. Η αποδημήσασα Μπάρμπαρα Μπους (σύζυγος του Τζορτζ Μπους του Πρεσβύτερου, αμφότεροι εκλεκτοί φίλοι της μητσοτακικής δυναστείας) είχε δηλώσει σε ανύποπτο παρελθόντα χρόνο πως η φτώχεια είναι ένας τρόπος ελέγχου του υπερπληθυσμού. Στη σημερινή καπιταλιστική συνθήκη κάθε κρίση είναι ταυτόχρονα και ευκαιρία, γεγονός που εμπνέει αναμφίβολα εκείνους που τις δημιουργούν και μεταφράζεται σε στυγνή άνοδο της κερδοφορίας τους. Στο πλαίσιο αυτό η πανδημία αποτελεί από πολλές απόψεις μια ευκαιρία. Στοιχεία μιας (μακρινής;) δυστοπίας είναι η κάμψη των συλλογικών αντιστάσεων, η διασπορά ενός ϊικού φόβου, η ανοσία της αγέλης σε πολιτικό και αξιακό επίπεδο: αν το 60% του πληθυσμού νοσήσει από τον ιϊκό φόβο, τότε αναμένεται η ανάπτυξη «αντισωμάτων» απέναντι σε οποιαδήποτε αντίληψη περί της αδιαπραγμάτευτης αξίας κάθε ανθρώπινης ζωής. Τα παραπάνω, αν το επιτρέψουμε, μπορούν να διευκολύνουν την ενεργή κοινωνική συναίνεση κατά τη διεξαγωγή ευγονικών πρακτικών νέου τύπου.
Ο καπιταλισμός δεν είναι απλώς ένα οικονομικό σύστημα, αποτελεί πρωτίστως ένα τρόπο δόμησης και νοηματοδότησης σχέσεων. Η αναγόρευση της μονάδας σε κινητήριο μοχλό συνδυασμένη με το αξίωμα ο άνθρωπος είναι για τον άνθρωπο λύκος προχωρά από το πεδίο της καπιταλιστικής παραγωγής στο κοινωνικό, αποικίζει το συλλογικό φαντασιακό για περισσότερους από δύο αιώνες, μας εξοικειώνει με λογικές του τύπου η πανδημία είναι μια κάποια λύση και μας εκπαιδεύει σε αυτές. Το πρόβλημα μπορεί, για παράδειγμα, να αφορά το πώς περιβαλλοντικές καταστροφές (λόγω της επέκτασης της καπιταλιστικής λεηλασίας απέναντι στη φύση) θα αποτελέσουν άμεσα πηγές νέας κερδο
φορίας. Αφορά όμως και τις συνακόλουθες πανδημίες έμβιων όντων και τους τρόπους να αυτορυθμιστούν μέσω αυτών θέματα που σχετίζονται με τη διαχείριση του πλεονάζοντος πληθυσμού, δηλαδή των περιττών «γυμνών ζωών» και των «ιερών ανθρώπων» της εποχής μας. Προφανώς και δεν είναι κάθε κρίση, και οπωσδήποτε όχι μια πανδημία, αποτέλεσμα στρατηγικών επιλογών και οργανωμένων μεθοδεύσεων του κεφαλαίου, η διαχείρισή της ωστόσο εμπίπτει ιστορικά στη σφαίρα της βιοπολιτικής – και η τελευταία διαπίστωση δεν αποτελεί συνωμοσιολογία ψεκασμένων νοών…
Στις μέρες που έρχονται πρέπει να αναζητήσουμε όχι μόνο και όχι τόσο τα αναλυτικά εργαλεία και τη θεωρητική μας επάρκεια όσο τους τρόπους και τα μέσα οργάνωσης της αντεπίθεσης μέσα στο περιβάλλον ενός πρωτόγνωρου κοινωνικού, πολιτικού και ψυχοδυναμικού τοπίου που θα αναδυθεί την επόμενη μέρα. Η συλλογικοποίησή τους αναπόφευκτα οφείλει να ξεκινήσει τώρα. Το περίφημο cocooning, στο οποίο εσχάτως μας προτρέπουν τα νεοφιλελεύθερα αρπακτικά ακόμη και του παγκοσμιοποιημένου Tea Party, είναι ευκαιρία να επωάσει και τις μάχες ενάντιά τους.
Να μην ξεχάσουμε τους νεκρούς μας.
Υ.Γ. Κι εκεί που χθες βράδυ (18/3/2020) ολοκλήρωνα την τελευταία ανάγνωση αυτού του κειμένου, βαρύθυμη και βυθισμένη στην καρέκλα μου, αναπήδησα. Στο ραδιόφωνο έπαιξε η είδηση μιας διπλής γυναικοκτονίας, αυτής που διέπραξε (τροχο)μπάτσος έξω από σούπερ μάρκετ της Κηφισιάς: νεκρές από το υπηρεσιακό του περίστροφο η πρώην γυναίκα του και μια φίλη της (άλλωστε οι μάγισσες πήγαιναν και στην πυρά με τις φιλενάδες τους). Η προαιώνια χολερική πατριαρχία, με τις αμέτρητες δολοφονημένες, αφαίρεσε τη ζωή σε άλλες δύο (Νταξ’ μωρέ, ξέρεις πόσοι πεθαίνουν κάθε μέρα στον πλανήτη; Τώρα να δεις, με τον κοροναϊό. Ώχου κι εσύ, με τα φεμινιστικά σου! ) Ο δολοφόνος, ενδεδυμένος τα πολιτικά του εκείνη την ώρα, καλός οικογενειάρχης και ήσυχος άνθρωπος, δεν είχε δώσει αφορμή, θα πούνε, κατέρρευσε κάτω από την πίεση του διαζυγίου και τις διενέξεις για την επιμέλεια των παιδιών, θα πούνε. Ανθρώπινη τραγωδία εκτυλίχθηκε σήμερα το βράδυ… θα πούνε – αν δεν θάψουν την είδηση. Πραγματικά δεν θυμάμαι εχθές ποιος ήταν ο αριθμός των νέων θυμάτων από την πανδημία στη χώρα μας· ήταν περισσότερα από δύο; Το έγκλημα θα προστεθεί στον κατάλογο. Κι αυτός, παραχωμένος κάτω από αντισηπτικά, χλωροκίνες, παρακεταμόλες, γάντια, μάσκες και άλλα είδη πρώτης ανάγκης, θα περιμένει επίσης τη day after tomorrow… Άλλωστε οι γυναικοκτονίες δεν συνιστούσαν ποτέ πανδημία, κίνδυνο για τη δημόσια υγεία ή ασύμμετρη απειλή είτε σε καιρό ειρήνης είτε σε καιρό πολέμου…
Και πού είστε; Να μην ξεχάσουμε τις νεκρές μας.
*Να σημειωθεί ότι προφανώς η γράφουσα ουδεμία διάθεση είχε να επιμεληθεί γλωσσικά-ορθογραφικά τα δημοσιευμένα αποσπάσματα από τις παραπάνω δηλώσεις.
