της Αρετής Μουσουλιώτη
«Κρυώνω… κρυώνω. Πολύ!»
Βγήκαν σχεδόν ακατάληπτες οι λέξεις από τα σκασμένα χείλια του μικρού π. Άλλωστε προερχόταν από άλλο αλφάβητο, μίλαγε σε διαφορετική γλώσσα από αυτή των γραμμάτων σε τούτη την όχθη του Περιθωρίου – πρέπει να το ομολογήσουμε. Έβρεχε μέρες πολλές από πάνω του λόγω Διαγωνισμάτων, και το Περιθώριο είχε θυμώσει. Φούσκωνε και παράσερνε με μιαν αφόρητη βουή ό, τι τολμούσε να βρεθεί στο ρεύμα του, πολύ περισσότερο ξένα γράμματα που είχαν τολμήσει να παραβιάσουν τη χερσαία συνοριογραμμή, οριοθετημένη δια της παρουσίας του. Άλλωστε, το είχαν γαλουχήσει με την ακλόνητη πεποίθηση ότι ήταν ένας επιβλητικός Θεματοφύλακας: του έλαχε η Τιμή να προασπίζεται τα ιερά Εδάφη του Τετραδίου, ενός μοναδικού και πολύτιμου τετραδίου που το επιβουλεύονταν όλα τα υπόλοιπα τετράδια γιατί ήταν το πιο Παλιό, το πιο Καθαρό από Μουτζούρες και το πιο αναντικατάστατο τετράδιο της τάξης. Ένιωσε βαθύ το ιστορικό του Χρέος. Όφειλε να μην επιτρέψει σε κανένα από τα αυτά τα βρώμικα, ασήμαντα και κακοποιά γραμματάκια –ο ένας και μοναδικός Θεός ξέρει ποιας βάρβαρης και ανόητης γλώσσας– να επιβιώσουν και να περάσουν στο δικό του, κατάδικό του Τετράδιο. Επομένως, εκπληρώνοντας τον προορισμό του, θα προσπαθούσε να τα περιδινήσει στα ορμητικά άκρα του και, ξεθεωμένα όπως θα ήταν, να τα πνίξει στα αρχαία βάθη του. Αν αυτό δεν ήταν εφικτό, θα αναλάμβανε το προαιώνιο Αλφάβητο του Τετραδίου.
Πραγματικά. Αυτήν τη φορά δεν τα είχε καταφέρει, τουλάχιστον όχι ολοκληρωτικά. Θες γιατί τα λαθρογράμματα ήταν πολλά, θες γιατί είχαν μπει από διαφορετικά σημεία της Μεθορίου, θες γιατί τώρα τελευταία όλα τα φώτα της δημοσιότητας ήταν στραμμένα στα χωρικά ύδατα του Μπλε Εξωφύλλου κι έτσι κοτζάμ Περιθώριο βρέθηκε παραγκωνισμένο και με χαμηλό ηθικό… Ένα μικρούλι, ένα τοσοδά π του είχε ξεφύγει! Αλλά με το μελάνι σχεδόν ξεθωριασμένο και παγωμένο στο σώμα του, το γραμματάκι κειτόταν ξέπνοο και απελπισμένο στο τέλος της Μεθοριακής Γραμμής. Λίγο ακόμα και θα είχε γλιστρήσει για πάντα έξω από το Περιθώριο, θα είχε απαλλάξει από το βάρος της Μνήμης το Τετράδιό μας. Έχουν ωστόσο γνώσιν οι Φύλακες, δηλαδή οι μεγεθυντικοί Φακοί που εκτελούσαν με αυταπάρνηση τις εντεταλμένες περιπολίες αυτές τις δύσκολες για το Εθνικό Τετράδιο μέρες. Εντόπισαν τον εισβολέα, το μικρούλι π και σήμαναν συναγερμό στον κόσμο του Τετραδίου.
Συγκλήθηκε έκτακτο συμβούλιο των Αρχών Διακυβέρνησης του Αλφαβήτου (Α.Δ.Α.), προκειμένου να αντιμετωπιστεί άμεσα και παραδειγματικά το περιστατικό. Στη συνέχεια, με τη βοήθεια των Γυαλιών της Ενημέρωσης, θα δινόταν ξεκάθαρα το μήνυμα πως ορίζουν τις Γραμμές τους και δεν θα επιτρέψουν να μετατραπούν σε ξέφραγο αμπέλι, προσελκύοντας ξένα γράμματα-μιάσματα στο όνομα μιας δήθεν οικουμενικής αντίληψης περί Γλωσσών και Γραμμάτων (με άλλα λόγια τρίχες κατσαρές: γενετική-μετασχηματιστική γραμματική, βαθεία δομή και λοιπά εθνομηδενιστικά). Σε καμία μα σε καμία περίπτωση δεν θα έμεναν αδρανείς απέναντι στον κίνδυνο προσμίξεων, δεν θα άφηναν να επιμολυνθεί η πατρογονική Γλώσσα, το Ιερό Αλφάβητο των προγόνων και ο προαιώνιος τόπος κατοικίας τους, δηλαδή το Τετράδιο.
Όπως αργότερα ενημερώθηκαν οι Σελίδες του, στη σύσκεψη, που έλαβε χώρα στη ιερή σειρά του Δ (Δημοκρατία), πήραν μέρος τα κάτωθι Γράμματα:
Κ: πρόεδρος των Α.Δ.Α. και εκπρόσωπος του Κράτους.
Ν: αντιπρόεδρος, αντιπρόσωπος του Νόμου, αδιαφιλονίκητος εκφραστής της βούλησης του Κ, συνοδευόμενο από τα Ε (Εισαγγελικός Λειτουργός) και Δ΄ (ανώτατος Δικαστής).
Β: γενικός γραμματέας, αντιπρόσωπος της Βίας, επιφορτισμένο με την επιβολή της βούλησης του Κ.
Σ: α΄ τακτικό μέλος, Αρχηγός του Στρατού, μείζων εκτελεστικός βραχίονας του Κ, υπόλογο στο Β.
Α: β΄ τακτικό μέλος, Αρχηγός της Αστυνομίας, ήγουν δεύτερος τη τάξει (μετά το Σ) εκτελεστικός βραχίονας του Κ, υπόλογο στο Β.
Ε: αντιπρόσωπος της Εν Χριστώ Ορθόδοξης Εκκλησίας, ύψιστος πνευματικός ταγός της χριστεπώνυμης Γλώσσας μας (δεν χρειάζεται επίσημο τίτλο, άλλωστε είναι γνωστό τοις πάσι και ρητά δηλωμένο ότι το Ε δεν ασχολείται με τα εγκόσμια παρά μόνο περιστασιακώς).
Τα παραπάνω Γράμματα ενεργοποίησαν το σχέδιο Βίαιης Επανεισαγωγής του π στο δικό του μακρινό τετράδιο, θεωρώντας πράξη εχθρική την απόπειρα μετακίνησής του και ερμηνεύοντάς την ως «αδικαιολόγητη» εγκατάλειψη της μητρικής του γλώσσας. Δεν εξέτασαν την πιθανότητα χορήγησης Γραμματικού Ασύλου, δεν ασχολήθηκαν καθόλου με τις συνθήκες που επικρατούσαν στο τετράδιο προέλευσης, αν δηλαδή ήταν μισοκαμένο, με σκισμένες πολλές από τις σελίδες του ή και ανεπανόρθωτα κατεστραμμένες τις γραμμές του – για όλα αυτά ήταν υπεύθυνη η εγγενής ασημαντότητα της γλώσσας που καταγραφόταν σε αυτό και η περιθωριακή θέση του θρανίου που το φιλοξενούσε. Με άλλα λόγια κάθε γλώσσα έχει το τετράδιο, το αλφάβητο και το θρανίο που της αξίζει· κι αυτά είναι απ’ τον Θεό δοσμένα, εκφάνσεις της Τάξης που διέπει τον Κόσμο των τετραδίων. Κι όταν η Τάξη διασαλεύεται, είναι υποχρεωμένα να την αποκαθιστούν πάραυτα.
Η εντολή Συνήθους Επανεισαγωγής (προσέξτε: Συνήθους, όχι Βίαιης Επανεισαγωγής) είδε το φως της δημοσιότητας με την ευγενική συνέργεια των καινούριων φακών που είχαν πρόσφατα τοποθετηθεί στα Γυαλιά Ενημέρωσης (ας μην συγχέονται με τους μεγεθυντικούς Φακούς που υπηρετούν στα Σύνορα του Περιθωρίου, μολονότι ανάμεσά τους υπάρχει αμοιβαία εκτίμηση και συνεννόηση για τη ροή πληροφοριών που αφορούν γεγονότα στη μεθοριακή Γραμμή). Κάτι δεν είδαν τα Γυαλιά ή, για να είμαστε ειλικρινείς, είδαν, αλλά δεν έκριναν σκόπιμο χρονιάρες μέρες να μιλήσουν γι’ αυτό. Είδαν τις Γόμες! Ήταν όμως ήδη «θολά» από τη θαλπωρή των ημερών των Χριστουγέννων, «θαμπωμένα» από τον στολισμό της τάξης κατ’ εντολή του καινούριου Διευθυντή του εν λόγω σχολείου. Σε αυτές λοιπόν ανατέθηκε η βρώμικη δουλειά. Με δεδομένο ότι η παρουσία του μικρού π έτσι ολομόναχου στο Περιθώριο του Τετραδίου έκανε αδύνατη την εφαρμογή της επανεισαγωγής του με νομιμοφανή τρόπο (Συνήθης Επανεισαγωγή), οι Α.Δ.Α. έπρεπε να δράσουν επιστρατεύοντας πρακτικές που θεωρητικά απαγορεύονταν από τις Διεθνείς Συμβάσεις για τα δικαιώματα προστασίας των Γραμμάτων, και δη των Ασυνόδευτων της μικρογράμματης γραφής.
Στο διάλειμμα τα πιτσιρίκια ήταν απασχολημένα μασουλώντας γλυκά αμφίβολης ποιότητας, τίγκα σε κορεσμένα λίπη, ζάχαρη και τεχνητές χρωστικές ουσίες (ευγενική χορηγία παρακείμενου Ζαχαροπλαστείου που με τον τρόπο αυτό εξασφάλιζε ότι την επόμενη χρονιά θα αναλάμβανε κατόπιν αδιάβλητου, βεβαίως βεβαίως, διαγωνισμού την προμήθεια του σχολικού κυλικείου). Στο διάλειμμα λοιπόν βγήκαν παγανιά και οι Γόμες. Ήταν καλά εκπαιδευμένες σε τακτικές Ανορθόδοξου Σβησίματος και ορκισμένες να κινούνται, θαρρείς, σαν αόρατες, χωρίς να λογοδοτούν στον Κάτοχο του Τετραδίου – αν υποθέσουμε ότι ο Κάτοχος ενδιαφερόταν για τέτοια θέματα. Μια από τις Γόμες αυτές, (πόσο λυπηρό, μια καινούρια, μικρή σε μέγεθος και με ένα αθώο γαλάζιο χρώμα) καθοδηγούμενη από έμπειρο μεγεθυντικό Φακό, εντόπισε το μικρούλη π, τον ξενομπάτη. Πλησίασε από το πλάι αθόρυβα, με κίνηση αιλουροειδούς και, έτσι όπως αυτό είχε γύρει εξαντλημένο, αιφνιδιάζοντάς το με επιδέξιες βίαιες απανωτές και γρήγορες κινήσεις έκανε το αδιανόητο: το ΕΣΒΗΣΕ!
Το κουδούνι χτύπησε, τα πιτσιρίκια επέστρεψαν στην τάξη και, μιας και ήταν η ώρα των Θρησκευτικών, έπιασαν –μέρες που ήταν– να τραγουδούν με γλυκιά παραφωνία χριστουγεννιάτικους ύμνους και κάλαντα. Κανένα δεν έμαθε ποτέ πως ένα μικρό γραμματάκι –η αρχή μιας καινούριας λέξης αν δεν είχε σβηστεί– είχε προσπαθήσει να πει μιαν άλλη ιστορία.
Η Μνήμη, απαλλαγμένη από το βάρος μιας τέτοιας αφήγησης, μπορούσε άνετα να χωρέσει όλες τις κρίσιμες, απαραίτητες για έναν μελλοντικό Υπήκοο, γνώσεις και δεξιότητες.
