Κυκλοφόρησε εδώ και κάποιες μέρες η συλλογή διηγημάτων της Αρετής Μουσουλιώτη με τον τίτλο «στο σπίτι με τις λεύκες ή ζωή κρυμμένη μέσα στη ζωή» από τις εκδόσεις των ξένων και το Καλειδοσκόπιο-εργαστήρι για τους δραπέτες του πραγματικού. Οι λογοτεχνικές της απόπειρες δεν είναι άγνωστες στους αναγνώστες της πόλης Κ, καθώς τρία από τα διηγήματα της συλλογής (Το χωριό, Οι γιορτές στο τετράδιο, Στο σπίτι με τις λεύκες) είχαν πρωτοδημοσιευτεί στις σελίδες μας.
Οι ιδιαιτερότητες της γραφής που εμφανίζεται στα συγκεκριμένα διηγήματα τα τοποθετούν δικαιολογημένα στην κατηγορία «ακατάταχτα», τουλάχιστον μέχρι να δούμε να εδραιώνεται η εγχώρια εκδοχή του μαγικού ρεαλισμού. Η χρήση της γλώσσας αποπνέει φροντίδα δίχως επιτήδευση, η αίσθηση του χιούμορ ξεχειλίζει από τους αρμούς των φράσεων, φέρνοντας συχνά πυκνά ένα χαμόγελο στο πρόσωπο του αναγνώστη.
Η κρυπτογράφηση είναι η βασική τεχνική που χρησιμοποιεί η δημιουργός, χωρίς ωστόσο αυτό να στέκει εμπόδιο στην προσέγγιση του θεματικού πυρήνα των διηγημάτων που δεν είναι άλλος από την ανθρώπινη κατάσταση στην πιο καθημερινή και συγχρόνως υπαρξιακή της διάσταση. Αντίθετα θα λέγαμε ότι ανοίγει τους ορίζοντες της ανοικτότητας στην ανάγνωση: οι αφορμές των διηγημάτων είναι πραγματικά υπέροχες αλλά δεν υπάρχει κανένας λόγος να παγιδευθεί κανείς στο παιχνίδι της αποκρυπτογράφησης, στην αναζήτηση της αρχικής και κατά κυριολεξία έμπνευσης της συγγραφέα, όσο και αν αυτό είναι άκρως προκλητικό. Πρέπει να κλείσει τα αυτιά του σ’ αυτές τις σειρήνες και να αφήσει να αποπλανηθεί από την ίδια την αφήγηση: να δώσει σάρκα και οστά στον Λάκι και στη Μάντα, να ξεστρατίσει από τον δρόμο του και να χαθεί στις γειτονιές του Χωριού, να αλητέψει με τη συμμορία, να μυρίσει τα αρώματα του κάμπου και να νιώσει τις δονήσεις των γεωφυσικών φαινομένων που τον πλήττουν, να θρηνήσει, να θυμώσει και εν τέλει να επιβιώσει στα περιθώρια των τετραδίων και των γραμματικών της εξουσίας, να απολαύσει ως μοναδικός θεατής τον χορό των ιδιόρρυθμων μπαλαρίνων, να ποθήσει μια ζωή στο σπίτι με τις λεύκες, να βάλει να ακούσει το όνειρο του Μούτση όταν θα συναντήσει τον άντρα στο μαξιλάρι, να σκεφτεί συναντήσεις και αποχωρισμούς της ψυχής με το σώμα, να εκτιμήσει από την αρχή ιδιόρρυθμες παρέες.
Είναι μέσα στην ίδια την αφήγηση, εκεί ακριβώς, που η Αρετή Μουσουλιώτη καταφέρνει να εμψυχώσει τα πράγματα και άρα να τα κάνει μαγικά· εκεί αναδύεται ο απώτερος σκοπός της γραφής της, οι άνθρωποι, οι αισθήσεις και η ανάγκη να υπάρχουμε μαζί με άλλους, ακόμα και όταν αισθανόμαστε τόσο μόνοι. Αυτό το περίεργο εκκρεμές ανάμεσα στη μοναξιά του ανθρώπου –που πάντα, με τις αποστροφές του λόγου και την απροσδόκητη εμφάνιση του πρώτου προσώπου, παραπέμπει στην ίδια την αφηγήτρια– και στην έντονη συλλογική ζωή των εμψυχωμένων αντικειμένων συμπυκνώνει την υπαρξιακή μας αντίφαση, την κινητήρια δύναμη της ζωής, το conatus που μας σπρώχνει στην άβυσσο και μας εκτοξεύει προς την ευτυχία της απόλαυσης – εκδοχές της είναι και η γραφή, η ανάγνωση, η δια ζώσης συζήτηση πάνω σε όσα διαβάζουμε. Οι εικόνες που συνοδεύουν το βιβλίο σχεδιάστηκαν για τη συγκεκριμένη έκδοση από τη Λία Γυιόκα.
Έτσι, την Πέμπτη 1η Ιούλη στις 19.30 θα έχουμε την ευκαιρία στο φιλόξενο Κηπάκι της Τσαμαδού να μιλήσουμε για όλα αυτά σε μια μαγικά ρεαλιστική συζήτηση με αφορμή τα διηγήματα της Αρετής Μουσουλιώτη.
Στη διάρκεια της συνάντησης θα υπάρχουν βιβλία και υλικά σχετικά με το ταξίδι των ζαπατίστας στην Ευρώπη και στη δική μας γεωγραφία. Τα έσοδα από τη διάθεσή τους υποστηρίζουν την αυτοχρηματοδότηση αυτής της περιπέτειας.
Τα έσοδα από τις μπίρες που θα πιούμε ενισχύουν οικονομικά το αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα
